Περίληψη:

Μια ιστορία φαντασμάτων γεμάτη εμμονές, μοναξιά και τρέλα σε ένα σκακιστικό καφενείο εκτός τόπου και χρόνου στο κέντρο της Αθήνας. Ο Γιάννης (60) μισεί το σκάκι αλλά λατρεύει τον Παναθηναϊκό, το χωριό του, Βυζίκη και το σκακιστικό καφενείο «Πανελλήνιον», που του κληρονόμησε ένας θείος του, το οποίο θεωρεί το καλύτερο καφενείο στα Βαλκάνια. Οι τοίχοι του είναι καλυμμένοι με πορτρέτα παγκόσμιων πρωταθλητών όπως ο Φίσερ, ο Ταλ, ο Καρπόφ και ο Κασπάροφ - δίπλα σε γεωργικά εργαλεία, σοβιετικά σκακιστικά ρολόγια από τη δεκαετία του '50 και ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Κάθε βράδυ γύρω στις 10, ο Γιάννης παλεύει να απαλλαγεί από τους πελάτες μαζεύοντας τις σκακιέρες και τα πιόνια παρά τα παράπονά τους.

Τα βράδια της Παρασκευής είναι ιδιαίτερα: το Πανελλήνιο κλείνει για τους «ξένους» και μονάχα οι θαμώνες ακολουθούν στο γλέντι. Ακούνε ρεμπέτικο και μουσικές από το παρελθόν, και ο Γιάννης τραγουδά περήφανα λαϊκά τραγούδια από το χωριό του. Είναι κάτι σαν πατρική φιγούρα για όλους τους ερασιτέχνες λάτρεις του σκακιού που έχουν περάσει χρόνια ή ολόκληρες δεκαετίες στο Πανελλήνιο, όπως ο Veltch (53), μετανάστης από τη Βουλγαρία που εργάζεται ως πιανίστας σε αθηναϊκά μπαλέτα, ο Δημήτρης (55) που ξεκίνησε να παίζει σκάκι μετά από μερικούς θανάτους, Jacob (54) που έχει εκατοντάδες σετ σκακιού και βιβλία και ισχυρίζεται ότι το σκάκι του κατέστρεψε τη ζωή, ο Πέτρος (40), εργάτης στη δημοπρασία ψαριών του λιμανιού Κερατσινίου, που κρατά αρχείο με κάθε αγώνα που έπαιξε τα τελευταία 15 χρόνια , Μάξιμος (25), ξυλουργός και νεοσύστατος οικογενειάρχης, του οποίου το διαβατήριο τον ορίζει ως «απάτριδο» και ο Πανελλήνιον τον είχε υιοθετήσει, σύμφωνα με τον Γιάννη, ο Χάρι (30), γεωπόνος που αυτοσυστήνεται ως «γιατρός για τα φυτά» σχολιάζει με περίσσιο πάθος την αρχή και το τέλος κάθε παρτίδας σκακιού .

Όλοι οι προαναφερθέντες χαρακτήρες -μαζί και η υπόλοιπη εκκεντρική πελατεία του Πανελληνίου- βρίσκουν καταφύγιο, διέξοδο, παρηγοριά και συντροφιά γύρω από τις σκακιέρες του, τον ελληνικό καφέ, το αλκοόλ και τους μεζέδες. Παίζουν σκάκι διασκεδάζοντας ο ένας τον άλλον και μερικές φορές αναπολούν τα «φαντάσματα», τους παλιούς θρύλους του Παιχνιδιού καθώς και τους «θρύλους» του Πανελλήνιου: Το «Αυστραλιανό καγκουρό», ταξιτζής στη Νέα Υόρκη, ο Πλάτωνας, εργάτης στο μετρό που πέθανε στη φυλακή, Ο «Σαλαμί», ένας μάγκας μάστορας της εργατικής τάξης και ο Μπραδούνας που έπαιρνε συχνά τηλέφωνο τον Γιάννη εκ μέρους του Βλαντιμίρ Πούτιν.